De Hoeder van Stania State.
Het landgoed Stania State bij Oenkerk is een bijzondere plek. Het park rondom het landhuis is al oud en staat vol oude beuken, eiken, lindes en andere mooie bomen en daaromheen zijn prachtige wandelroutes door bosrijk landschap voor wie de benen nog wat verder willen strekken. Het is een zeer geliefde plek voor ons om te bezoeken met workshops, rituelen en andere activiteiten. Dat er een warm en sfeervol restaurantje gelegen is draagt hier ook zeker aan bij! 
 
Omdat we hier zoveel gedaan hebben leer je de plek steeds beter kennen en ook de bewoners van de streek. We hebben het hier natuurlijk niet alleen over de spechten en de bosuilen. Aardmannen, elven en diverse andere natuurwezens hebben deze plek tot hun thuis gemaakt en maken over het algemeen met veel plezier contact met degenen die dit wensen. Inmiddels kennen ze ons al goed en worden we verwelkomd wanneer we oude laantjes opwandelen, zo ook de keer waar dit verhaal over gaat. Het was op een avond in het voorjaar en ik was onderweg met mijn auto naar het park. We zouden die avond een natuurwezenceremonie uitvoeren in het park met een groepje mensen die hier meer over wilden leren. Onderdeel van deze ceremonie was dat iedereen een geschenk meeneemt voor de wezens waar we contact mee gaan maken. Omkopen werkt namelijk heel goed bij natuurwezens. Zoals gewoonlijk was ik veel te vroeg, ik vind dat prettig, en struinde wat tussen de bomen aan het begin van het park. Ik kreeg het gevoel dat de deelnemers die onderweg waren allemaal een geschenk vergeten waren mee te nemen. Het gevoel was zo kristalhelder dat ik zeker wist dat dit zo was. En toen voelde ik de hoeder van het park zijn aanwezigheid om me heen hangen. Zijn energie doet een beetje 'tovenaarachtig' aan. Hij laat zich zien als een kalme en serene man die tevreden door zijn domein wandelt. Hij is geliefd door iedereen daar, want hij is zorgzaam en oprecht in zijn handelen. Hij vroeg me mee te komen het bos in. Ik liep één van de paden op en liet me leiden door mijn gevoel. De hoeder vertelde me dat er geschenken voor ons klaarlagen voor het ritueel en dat ik ze nog even moest vinden voordat de groep komt. Dat is niet heel moeilijk met zulke begeleiding moet ik zeggen en al snel vond ik na weer een bochtje te hebben genomen een setje veren van de houtduif. Keurig neergelegd in een waaierpatroon, midden op het pad. Het waren er 4 stuks, maar er kwamen 5 deelnemers naar de ceremonie toe. Mijn eerste gevoel was; 'dan komt er vast iemand niet opdagen deze keer.' Dus liep ik weer naar de parkeerplek toe om de mensen te ontvangen en jawel, er kwam een berichtje binnen van iemand die verhinderd was.
 
Toen de deelnemers eenmaal aangekomen waren besloot ik ze een beetje te pesten, want dat vind ik leuk, en ik vroeg; 'Wat voor geschenken hebben jullie meegenomen voor de natuurwezens?' Stress en paniek alom. 'Vergeten, oh jee moest dat?' en meer van dat soort uitspraken. Na ze even te hebben laten zweten heb ik verteld wat er was gebeurd voordat ze aankwamen en de gemoederen bedaarden weer. Zoals gewoonlijk moest het allemaal weer zo zijn. Vol goede moed gingen we het bos in. Eerst even lekker wandelen, de lucht opsnuiven en je mee laten de nemen de energie van het bos in en je dagelijkse sores loslatend. Toen we bij de plek aankwamen hebben we 'ons ding' gedaan; mediteren en vanuit een diepe verbinding met jezelf contact leggen met de wezens die zich aandienen, dat is altijd weer verassing en altijd iemand die resoneert met een stuk van jou wat je beter mag leren kennen. Elf, kobold of trol, het is allemaal goed.
 
Vervolgens ging iedereen voor zichzelf op pad. Een plek zoekend waar ze persoonlijk contact konden maken met behulp van de geleerde principes. Meestal blijf ik bij de groepsplek zitten, vanuit mijn energie 'hoeder van de groep zijnd.' Zo ben ik goed in staat de groep energetisch in het oog te houden en eventueel te helpen mocht dat nodig zijn. Deze keer echter, vroeg de hoeder mij ook op pad te gaan. Wederom stemde ik in met zijn verzoek en ik toog het bos in. Wandelend, genietend en gedachteloos mijn voeten volgend. tot ik bij een plek kwam waar ik van het pad af moest. Door hulststruiken en bramen rond mijn benen kwam ik bij een stil en afgelegen stukje, een klein eindje van de paden verwijderd.
Hier was weer de hoeder en ik zag zijn grijze, zachte energie. Een wijze oude man waar iedereen op slag van houdt vanwege zijn gelijkmoedigheid en vredige uitstraling. Hij vertelde mij daar hoe dankbaar de hij en alle natuurwezens van het park waren voor alles wat we inmiddels door de jaren heen hebben gedaan. Hij liet me zien hoe goed het energie sturen hen deed, dat is iets wat ik na elke workshop, ceremonie, etc doe, ik maak een groot lichtkanaal en zet het hele bos in gouden licht. Een dankjewel van mij aan hen voor alle warme ontvangsten vol plezier, liefde en inzichten. Hij vertelde hoe goed het was dat steeds meer mensen zich bewust van hen worden en dat ze dankbaar zijn voor mjn bijdrage hierin. Ik werd er gewoon een beetje verlegen van. Zoveel liefde en dankbaarheid, zo voel ik me ook richting hen en het is dus wederkerig.  'Daarom, vertelde de hoeder, hebben jullie vandaag geen geschenken voor ons, maar hebben wij geschenken voor jullie.'