Abelennimf.
De zilverpopulier of abeel is al jarenlang een trouwe vriendin van mij die me op velerlei vlakken helpt. Haar aanwezigheid is als een frisse douche die alle energetische smurrie van je afspoelt en ze helpt in het werk op de 'donkerste vlakken van het leven'. Ook dit verhaal begint in het kleine tuintje op de terp van Ee...
 
Ik ben begonnen met het aanleggen van dit tuintje vanuit een ingeving. Het was eerst gewoon een hoekje tegels en ik wist; hier moet groen en hier moet nieuw leven komen. De plek voelde in eerste instantie niet fijn, er was veel aanwezigheid van donkere entiteiten en de kriebels gingen er langs je rug als je hier was. Ik wilde hier licht brengen door middel van een tuintje aan te leggen en om dit voor elkaar te krijgen koos ik op gevoel de planten uit die hier voor mijn gevoel aan zouden bijdragen. De zilverpopulier was hier eentje van en al had ik hier op dit moment alleen nog maar een goed gevoel bij, later bleek hoe doeltreffend en passend zij was voor dit soort werk. Er was een klein bosje aan de rand van het dorp waarvan ik wist dat er veel van deze bomen groeiden en had er ook veel jongen tussen de grotere bomen zien groeien. Ik ging dus op pad om zo'n kleintje op te halen. Met de schep het bos in vond ik een klein exemplaar die naar mijn gevoel voldeed voor de taak en ik groef hem uit. Het was mijn bedoeling het wortelstelsel zo goed mogelijk intact te laten en zo ontdekte ik al vrij snel dat de jonge boompjes nog aan de moederboom vastzaten en ontsproten uit haar wortels. Het hele wortelstelsel meenemen was dus geen optie en ik nam een jonge boompje mee met een flink stuk wortel wat mee mocht van de moederboom.
 
Haar energie is wit, zacht, vriendelijk en verfrissend. Het is altijd fijn om bij een zilverpopulier te zijn, want ze verlichten je gemoed en halen de energie van jou en al het andere in haar omgeving omhoog. Een ideale boom voor deze 'duistere' plek dus. Ik heb haar geplant en voelde vrijwel direct de energie van de plek ten goede veranderen. Het kleintje werd nog steeds geholpen door de moederboom, de link en energiestroom waren duidelijk voelbaar. Ik genoot van het proces hoe het boompje steeds groter en mooier werd en van hoe de energie mee veranderde en ook de plek steeds fijner werd om te vertoeven. Achter me voelde ik woede en frustratie, blijkbaar was niet iedereen hier blij mee. Op een ochtend kwam ik in de tuin en zag tot mijn teleurstelling dat het boompje was kapot gescheurd. Ze lag er in flarden bij. De wezens die dit tot hun thuis hadden gemaakt hadden actie ondernomen om de plek weer toe te eigenen en weer lekker zwart te maken, zoals ze het wilden. Onder deze zware trillingen voelde ik nog wel het boompje. Ze had nog niet opgegeven. De wortels in de grond waren onberoerd en hier kon ze nog nieuwe kracht uit putten. Haar stem, die ik vaak hoor als lieflijk en vrouwelijk zei: 'Waar ze 1 loot vernietigen breng ik er twee terug.' Niet veel later stonden er twee zilverpopulieren op de plek en de plek bleef fijner en fijner worden. Ik wist in dit tuintje dat ik hier leerde samenwerken met de natuurwezens en ook dat ik een relatie aan het opbouwen was met deze bondgenoten voor de toekomst. In mijn werk kom ik vaak op verstoorde plekken. Dichtgegooide of vervuilde poorten, plekken vol leed en trauma met alle gevolgen van dien leerde ik schoonmaken en helen samen met mijn vrienden uit de natuur, waarvan de nimf van de zilverpopulier zeker niet de minste was!
 
Jaren later woonde ik op Ameland. Voor ik een huisje had woonde ik eerst een poosje in een caravan en dit beviel mij wel. Lekker vrij en blij in een prachtige omgeving. Ware het niet dat ook hier het nodige rond struinde wat niet in harmonie was en ik kreeg het vermoeden dat ik ook hier weer niet per ongeluk was geland. Het hoort er blijkbaar bij als je deze taak hebt. 's Nachts als ik probeerde te slapen begon de caravan te schudden en werden er energetische aanvallen gepleegd om die vervelende lichtbron (ik) van hun plek te verjagen. Ik mediteerde, deed mijn best om goed geaard te blijven, maar het begon me na een poosje toch wel wat over de schoenen te lopen en wist niet wat ik nou nog moest uithalen. Ik wist intuïtief ook dat ik hier zou blijven tot de klus geklaard was. Uiteindelijk heb ik om hulp gevraagd op een nacht dat het allemaal wel een beetje gortig begon te worden, aan niemand specifiek, ik heb een gebed uitgezonden met de hulpvraag voor mij en deze plek en dat eenieder die hier wat mee kan en zich geroepen voelt welkom is om te komen helpen. Na dit gebed werd het al snel rustig, vredig zelfs. Ik heb bedankt en de rest van de nacht heerlijk geslapen. De volgende ochtend werd ik wakker en stapte de caravan uit. Het was een mooie dag en mijn oog viel op een klein jong zilverpopuliertje voor mijn caravan. Ik keek wat beter en zag er nog eentje... Nog eentje en nog eentje.. Tot mijn verbazing stond mijn caravan in een perfecte cirkel van jonge zilverpopulieren! De populierenmoeder had nogmaals goed voor mij gezorgd.
 
Later kwam ze in een droom voorbij en vertelde over onze vriendschap en dat zij en ik in veel punten hetzelfde zijn. ze vertelde namelijk over haar taak in de wereld en hoe deze resoneert met de mijne. 'We zijn beide lichtbronnen en hebben ervoor gekozen met dit licht diep het duister in te gaan'. Ons licht roept regelmatig weerstand op bij schaduwen die niet gezien willen worden, maar we blijven licht, we blijven teruggaan. tot de klus geklaard is. Anderen zullen je licht willen stelen omdat ze zijn vergeten dat dit ook in hen leeft. We blijven doen wat we doen en zijn wie we zijn tot de klus geklaard is, letterlijk geklaard. 
 
Door de jaren heen is ze een steeds fijnere vriendin geworden. Zoals dat ook gaat met menselijke vriendschappen die door de jaren heen steeds mooier worden door de gedeelde ervaringen. Samen met haar ben ik beter in contact met mijn eigen kracht gekomen en heeft ze me laten zien dat je niet hard hoeft te zijn om sterk te zijn. Integendeel, de zilverpopulier blijft altijd zacht en vriendelijk, zelfs als haar loten door kwaadwillenden verscheurd worden. Ze blijft het licht stralen dat ze is en begint gewoon opnieuw en opnieuw en opnieuw. Genietend van wat het is, wat dat ook moge zijn, en het licht aanreikend aan hen die het zelf niet meer kunnen vinden. ze herinnert me aan de eenheid van alles en dat we niks kunnen uitsluiten om deze eenheid weer opnieuw te ervaren in ons bewustzijn. Alles mag er zijn en we benaderen alles met liefde. Toegegeven, de zilverpopulier heeft dit al wat beter onder de knie dan ik, maar mocht ik even verdwalen, dan brengt zilverpopulier mij weer thuis. De onvoorwaardelijke liefde van deze boom, van deze nimf, wens ik iedereen toe!