Het stenen werpende elfje uit het vorige verhaal heeft me nog op meer manieren verrast. Ze was 1 van de eerste nieuwe bewoners van mijn kersverse tuintje bij het ouderlijk huis toen het groen weer terugkwam en de tegels vertrokken. Ik wist eigenlijk helemaal niet zoveel van tuinieren en dat blijkt ook helemaal niet nodig te zijn als je eenmaal lekker bezig bent.
Ik had jaren eerder, bij het vorige ouderlijk huis en toen ik nog veel jonger was, ook al een tuintje. Dit tuintje was nog veel kleiner en mijn eerste aanplant op dit stekje was een spireastruik, tenminste, ik had een takje waar een blaadje en een paar worteltjes aanzaten. Maar, zoals die dingen gaan, dat wat je aandacht geeft groeit en de spirea groeide snel en voorspoedig. Al snel had ik geen tuintje meer, maar een struik. Ik had het dan al gauw ook niet meer over mijn tuin, maar over mijn struik. Een struik waar je veel over kon vertellen, want er gebeurde van alles in dit wonderlijke stukje natuur.
De struik kon niet mee met de verhuizing, de ervaring wel. Wat de ervaring betreft, dat was vooral een gevoel. In en rond de struik heerste een warm gevoel van sereniteit, ik weet niet hoe ik het anders zou moeten noemen en ik wilde dit gevoel, deze energie, ook creëren op de nieuwe plek, in het iets grotere tuintje.
Toen de tegels eruit waren kwamen al snel de planten, bloemzaden, klimmers, kleine struikjes, een jonge zilverpopulier bij een nabij gelegen parkeerterrein gehaald. Het was overdadig veel voor de paar vierkante meters die ik te beheren had (Al verdween er van tijd tot tijd wel eens een tegel hier en daar en werd het tuintje langzaam groter, hoe dit kon gebeuren is tot op heden een groot mysterie, hihi!). Ik was blij en genoot met volle teugen van het proces en tot mijn verbazing bleek er nog iemand te zijn die ook zo aan het genieten was van de transformatie die de plek onderging. Er zat een heel klein elfje, 15 á 20cm groot, tussen de planten te neuriën. Ze was hier helemaal in haar element en ik voelde me dankbaar dat ik zoiets kon creëren voor haar, het elfje, de wezentjes zo na aan mijn hart.
We zagen elkaar sinds die eerste keer regelmatig, altijd met een blij gemoed, nou ja bijna altijd dan, genoten we samen van al het moois op deze kleine postzegel van een tuin. Ik koos er toentertijd bewust voor om hogere soorten voor lagere te planten zodat je niet alles in 1 keer kon overzien. Op je knieën voor de tuin en met je neus tussen het groen vond je op deze wijze keer op keer nieuwe dingen en de tuin zat vol leuke verstopplekjes wanneer je 1.80m groot bent. Het elfje hield hier ook van en zocht bij drukte in de omgeving graag even zo’n schuilhoekje op.
Toen kwam de winter en het tuinieren werd even wat minder. Ik zag mijn kleine vriendin dan ook een periode niet zo vaak meer, want de tuin en de grond waren in rust en ik kwam er deze maanden weinig. Tot ik op een mooie voorjaarsdag de kriebels kreeg om weer in het tuintje aan de slag te gaan en daar was weer het elfje…
Of toch niet? Ik twijfelde een beetje, want ze voelde hetzelfde en de kleuren waren ook net zo als vorig jaar; helderwit met pastelachtige tinten erdoorheen in alle kleuren van de regenboog, maar nu was ze veel groter.
In plaats van 20cm kwam dit elfje ruim boven de halve meter uit. Er straalde een prachtig licht vanaf, wat ook veel helderder leek dan het voorgaande jaar. Daar zat ik dan. Ben jij nou wel of niet hetzelfde elfje van vorig jaar of is er een nieuwe bewoner in het tuintje gekomen? Er kwam geen antwoord, enkel een gelukzalig stralen. Ik heb een poosje van het prachtige sfeertje genoten wat deze elf met zich meebracht en ben uiteindelijk zonder antwoorden later op de dag weer naar binnen gegaan. Mijn gevoel zei, dit is dezelfde. Mijn hoofd was daar nog niet zeker van. Die hoofden toch altijd, hihi!
Eenmaal binnen zette ik de tv aan en plofte op de bank neer. Het eerste wat ik zag was een aflevering van ‘Joris Showroom’. Een programma waarin bijzondere mensen, paradijsvogels zo je wilt, werden geïnterviewd om een kijkje te nemen in hun wereld, die zo afwijkt van de standaard. Ik hou daarvan en ging dus niet zappen. De aflevering die op dit moment werd uitgezonden ging over een mevrouw die communiceerde met de natuurwezens in haar tuin en dat was dus helemaal naar mijn smaak! Op een gegeven moment vertelde ze over wat er kan gebeuren wanneer natuurwezens zich thuis voelen in je tuin of welke andere plek dan ook. Dan groeien ze. Verwonderd zat ik hiernaar te luisteren, deze bijzondere dame had zojuist mijn vraag beantwoord!